Spruitjes, BAH!

Nee, ik heb geen fobie voor spruitjes. Ik heb baby- en kindvrees. In het Nederlandse synoniemenboek wordt een kind wel eens spruit genoemd. Toevallig vind ik kinderen en spruiten allebei helemaal niks!

Ik heb geen haat aan kinderen hoor... Ofja, soms dan. Het ligt er ook aan of ik het kind ken of niet, maar over het algemeen vind ik ze maar lastig. Zodra ik een kind hoor schreeuwen, janken, jengelen of gewoon geluid maken wil ik het liefst mijn trommelvliesjes eruit trekken. Ik plaats mezelf dan ook niet in een kindvriendelijke situatie en ga ze het liefst uit de weg. Met het boeken van een weekendje weg naar Disneyland hebben we een kindvrij hotel geboekt! Hell yeah!

Toch zijn er situaties waar ik kinderen of baby's niet kan ontlopen. Naast heel hard studeren werk ik ook bij de Appie Heijn als versverkoopmedewerkster aka het vrouwke op de kaas-, vlees- en broodafdeling. Natuurlijk lopen daar kinderen rond met hun ouders en vragen om een worstje... Vaak, heel vaak, te vaak. Laat ik daar nou zo'n hekel aan hebben: schooiende kinderen en ouders die hen dat aanleren. Ha-te-lijk! Soms ben ik in een goede mood en kan ik het wel hendelen, maar over het algemeen doe ik mijn kindvriendelijke masker op... Wat je wel niet over hebt voor je geld, hé. Ik zal verder mijn duistere gedachten niet met jullie delen als ik een jengelend, zeikend, verwend kind hoor, maar de irritaties slaan flink toe! Ze halen het bloed (van de rosbief) onder mijn nagels vandaan...

De meeste mensen uit mijn directe omgeving weten dat ik ook een babyvrees heb. De meeste meisjes/vrouwen worden net piepende hondenspeeltjes als ze een baby zien. Dat heb ik totaal niet, ik voel niks. Helemaal niks.

Een goede kennis van mij heeft sinds kort een baby gekregen. Natuurlijk ga je dan op visite om het kindje te bekijken en de meeste vrouwen willen het kindje ook vasthouden. Gelukkig weet ze het van mijn babyvrees, maar door groepsdruk van mijn zussen en de goede kennis laat ik me overhalen om haar baby'tje toch even vast te houden. Ik heb me lang niet zo ongemakkelijk gevoeld als toen. Ik kreeg het ontzettend warm, begon te zweten en wilde bijna huilen van deze awkward feeling. Ik heb ook meteen gezegd dat ik het niet leuk vond en hem terug wilde geven. Ik ben snel naar de keuken gelopen om water te halen om even weg te zijn. De goede kennis zei toen ik terug kwam: ''Ach gerum, je voelt je echt niet op je gemak hé?'' Uhm, nee inderdaad... Heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld.

Je zult nu vast denken: Hoe zit dat dan later? Wil je dan geen kinderen? Nou, daar heb ik vaak over nagedacht en ik zou er best eentje willen, maar dan het liefst eentje die ook terug kan geven. Nee, grapje, ik zou er best eentje willen hebben als ik er ooit klaar voor ben, maar zoals je in mijn blog kan lezen ben ik dat nu absoluut niet. Mijn moeder vertelde dat ze het gevoel van vroeger herkent, maar niet in zo'n heftige vorm en dat het gevoel na haar zwangerschap is verdwenen. Dus er is misschien nog hoop voor mij!